Gisteravond heeft Rick ons al ingecheckt, maar daarbij kreeg hij slecht nieuws: geen zitplaatsen voor ons! De vlucht zal om kwart voor een vertrekken, net als de vlucht hierheen.
We staan net na achten op en pakken gauw alles in. Gelukkig voelt Katja zich iets beter, maar ik pak toch voor haar in. We eten van het buffet van het hotel, dat echt wel lekker is. We kunnen eieren, zoals we ze willen, bestellen, dus ik bestel een paar gepocheerde eieren.
Precies om kwart voor tien, de tijd, die Rick had gezet, rijden we weg van de Courtyard by Marriott. Dit hotel is zeker een aanrader en centraal gelegen.
LAX, het vliegveld van Los Angeles, is tien mijl verderop en binnen het kwartier zet Rick ons bij de United terminal 7 af. Hij gaat verder om de huurauto terug te brengen.
In terminal 7 vragen we uiteindelijk de weg en het blijkt, dat, als je al ingecheckt bent online, je bij terminal 6 moet zijn. In terminal 7 was het superdruk, terminal 6 is uitgestorven. Dat lijkt een goed teken te zijn.
Met een computer kan ik onze gegevens invoeren en zelfs Ricks, die er niet bij is, boarding pass krijgen. Maar we krijgen geen zitplaatsen, daarvoor moeten we wachten tot we bij de gate zijn. Grrr!!!
Rick komt terug en we gaan door de veiligheidspoorten. De TSA agent, die hier staat, maakt duidelijk het beste van zijn baan. Hij zegt tegen Saskia, dat haar smile goud waard is. Katja krijgt ook een compliment en ik "smile" zo goed.
Hij maakt het gedoe met schoenen uit, laptop in aparte doos, jasje uit, veel leuker, zo! Natuurlijk ben ik vergeten mijn flesje water weg te gooien, dus daar moet nog even naar gekeken worden. Ik vertel ze het gewoon weg te gooien, tot grote hilariteit van allen (waarom? geen idee, maar ik lach mee).
Bij de gate zien we, dat de meeste zitplaatsen al ingenomen zijn, voornamelijk door mensen, die een hele bank als slaapplaats hebben ingenomen. We vinden desondanks vijf zitplaatsen, maar wel ver van gate 74, waar we van zullen vertrekken.
Ik probeer een internet connectie te krijgen, want in iedere kolom hier zijn stopcontacten. Maar ik moet voor T-Mobile betalen en zoveel tijd hebben we niet. Bovendien wil Rick een koffie halen bij Starbucks, terwijl ik me druk maak om onze zitplaatsen.
Terwijl Rick in de rij staat bij Starbucks, zie ik al een man in de rij staan bij de gate. Ik vertel Katja Rick te instrueren daar ook heen te gaan en sluit aan achter de man (die niet blij is met zijn zitplaatsen, maar hij heeft tenminste stoelen!).
Rick komt er net op tijd bij, want hij is nog niet officieel ingecheckt. Gelukkig treffen we een heel vriendelijke dame, die ons verzekert, dat we tenminste een rij van twee en een rij van drie zullen krijgen. Het maakt ons niet echt uit of die bij elkaar zijn.
Boarding begint, Rick heeft onze pizza's om mee aan boord te nemen voor de lunch, maar we weten onze zitplaatsen nog steeds niet! Een paar families bieden aan om de eerste klas vlucht en het gratis ticket, omdat de vlucht overvol is, te accepteren. En dan zijn wij als gezin de laatsten, die nog op het vliegtuig moeten, over.
We krijgen gelukkig een rij van twee (19 a en b) en een rij van drie (30 d, e en f), maar wel ver uit elkaar. Na wat gedoe wordt er bepaald, dat Kai en Rick in rij 19 gaan en de dames in rij 30. De agent zegt, dat we nu aan boord moeten, anders mogen we er niet meer in en dat maakt mij weer boos, want we hebben al maanden deze reservering en zouden gewoonlijk allang aan boord zijn! Enfin, met al dit gedoe nemen we gewoon onze zitplaatsen.
Rick heeft, voor we aan boord gingen, pizza's van Wolfgang Puck gehaald als lunch. Die eten we met smaak op, want het eten aan boord laat veel te wensen over.
Verder verloopt de vlucht rustig en snel. Ik schrijf delen van mijn reisverslag en de meisjes doen huiswerk. Dat ze schoolwerk moeten doen tijdens hun vakantie stuit Rick en mij tegen de borst, maar klaar moet het zijn. Ik heb nog een leuke conversatie met een van de stewardessen, die in Alaska is opgegroeid en zich nu over het weer overal verbaast. Global warming heeft Virginia in ieder geval nog niet bezocht.
Na 4,5 uur landen we op Dulles. Net voor de landing zagen we de sneeuw op de bergen in West-Virginia en Virginia, dus we verwachten kou. Rick en Katja gaan de van halen en Kai, Saskia en ik wachten op de bagage. Die komt al heel gauw en ondanks de rijen wachtenden bij de band rijden wij zo weg met al onze koffers!
Mijn aanwijzingen van het begin van de rij over waar de auto is zijn accuraat, dus al gauw zien we de blauwe Smurf in het drukke verkeer opdoemen. We laden in recordtijd de bagage in en rijden naar huis.
Daar bestellen we een avondmaaltijd van Circle Pizza Rama en gaan dan gauw naar bed. Het is morgen Pasen, tenslotte!!
Wat een heerlijke week in L.A. hebben we gehad!!!
Saturday, April 7, 2007
Friday, April 6, 2007
Disneyland
Na gisteren onze les geleerd te hebben, weten we, dat Disneyland zo'n 38 mijl weg is. We willen er rond de openingstijd van 10 uur (California Adventure) zijn.
Omdat het zo makkelijk is halen we weer ontbijt bij McDonald's. Dit keer bestel ik koffie, die van hen is Seattle's Best en smaakt meestal goed.
Maar we krijgen zo'n stom kartonnen houdertje, de jongen reikt het onhandig aan Rick aan en de koffie valt prompt in mijn schoot! Au!!! Gelukkig heb ik ook een flesje koud water besteld, maar mijn been is mooi wel verbrand.
Hoewel ik het destijds belachelijk vond, kan ik me met deze pijn wel iets voorstellen bij de vrouw, die McDonald's vervolgde, omdat ze zich aan hun koffie had verbrand!
Gelukkig helpt het water en vormen er geen blaren. Ik zal alleen de hele dag in een vieze korte broek moeten lopen en daar kom ik ook wel weer overheen.
Keurig om tien voor tien parkeren we de auto op de Timon parkeerplaats. De tram brengt ons naar de ingang van de parken.
We hebben besloten eerst California Adventure te gaan verkennen, aangezien dit park helemaal nieuw is voor ons.
Meteen halen we een Fastpass voor Soarin, want die attractie was in Orlando ook superpopulair. De wachttijd is inderdaad al meer dan een uur en de fastpass is voor 12:45!
Gelukkig hoeven we voor de achtbaan Screamin maar een half uur te wachten. En wat een heerlijke en lange rit is het!
Saskia vermaakt zich ondertussen op de ernaast gelegen draaimolen. Met zijn allen gaan we daarna in de schommels, een kermisachtige attractie, maar verDisneyd door het in de schil van een sinaasappel te plaatsen.
Er staat vrijwel geen rij voor de Maliboomer, waarbij je heel hard omhoog gaat en dan "valt". Deze is tam vergeleken bij andere parken, maar toch leuk.
Verkleumd, want het is bewolkt en kil (we hebben absoluut de beste weerdagen uitgekozen om de natuur te bekijken hier!), gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.
Bij de Winecountry Trattoria krijgen we meteen een tafeltje. De minestrone soep is er lekker en warm en Rick en ik nemen er een wit wijntje bij.
Na de lunch is het tijd om de Fastpass voor Soarin in te wisselen. Voor we het weten "vliegen" we boven het prachtige Californische landschap. Niet voor niets is deze attractie zo populair!
In het Animation gedeelte leren we in tien minuten Winnie de Poeh tekenen en we zijn allemaal tevreden met ons tekentalent.
Het is alweer twee uur en we laten de Tower of Terror maar voor wat hij is (enigszins tot mijn opluchting, want die vond ik in Orlando eng, eerlijk gezegd!).
We hebben Park Hopper tickets, dus lopen naar Disneyland. Op Mainstreet valt meteen het verschil in grootte van het kasteel hier en het kasteel in de Magic Kingdom in Florida op! Maar de kleuren vind ik wel mooier hier, vooral met de bloeiende bomen eromheen.
Het is een drukte van jewelste en de Fastpasses voor Space Mountain zijn al vergeven. Ik hoop, dat Disney ooit overgaat op een soortgelijk systeem als Universal, want nu is de wachttijd 95 minuten!
De ingang van Tomorrowland
In de veronderstelling, dat de rijen 's avonds minder zullen zijn, belooft Rick Saskia, dat we na het eten op Space Mountain zullen gaan.
Gelukkig is de tweede favoriet Big Thunder Mountain Railroad minder druk en halen we daar een fastpass. We hebben ook dorst en Kai en ik bestellen in "New Orleans" een Mint Julep (zonder alcohol natuurlijk). Hij is mij wat te zoet, maar wel lekker fris.
Die "berg" op de achtergrond is Big Thunder Mountain Railroad
In de tussentijd sluiten we aan in de rij voor de Pirates of the Caribbean. Een half uurtje later glijden we langs het schip van Captain Jack Sparrow en zien we hem (=Johnny Depp) in en achter vaten. Dit is de eerste keer, dat we de versie met hem erin zien. Het is vernuftig gedaan, want zoveel hebben ze niet hoeven veranderen.
De Haunted Mansion is de volgende bestemming, de wachttijd van 25 minuten valt erg mee. Saskia blijft natuurlijk buiten, die is nog gauw bang voor dit soort dingen.
De Haunted Mansion van buiten
Voor de rest van ons is dit een van onze favorieten, vooral het liftende spook aan het einde. Al zien de attracties er van buiten anders uit, we verbazen ons erover hoe precies hetzelfde als in Florida ze zijn.
Inmiddels is het tijd voor Big Thunder Mountain Railroad. Deze vindt Saskia prachtig en ze wil nog eens. Maar wij willen vroeg gaan eten, met deze menigtes moet je maar hopen plaats te vinden!
We lopen de parken uit richting Downtown Disney met als doel het Rainforest Café. Nu die niet meer in ons gebied is, vinden we het leuk ze elders te bezoeken. Plus we weten, dat ze lekkere keuzes en redelijke prijzen hebben.
De wachttijd voor binnen bedraagt een uur en een kwartier, maar als we bereid zijn buiten te zitten kunnen we zo plaatsnemen. Omdat we toch al weten, hoe het er binnen uitziet, kiezen we voor het laatste.
Ondanks de verwarmende lamp is het nog fris, iets wat we in dit gebied niet hadden verwacht (intussen hebben ons berichten bereikt, dat het in ons gebied vannacht gaat sneeuwen!).
Het eten smaakt goed. Grappig is, dat Katja en ik de hele dag hetzelfde hebben besteld! Ook onze garnalenpizza vanavond weer, we vragen beiden of het met tomatensaus i.p.v. Alfredo saus kan. Gelukkig is dat mogelijk.
Na het eten denken we slim te zijn en de monorail terug naar Tomorrowland te nemen. Daar staat echter een enorme rij en samen met een andere familie besluiten we te "ontsnappen" en te gaan lopen. De Disney medewerkers vinden dat niks, maar wij hebben maar beperkt tijd.
Main Street USA
Bij Space Mountain wacht ons een schok: de wachttijd bedraagt 100 minuten! Maar ja, maar ja, Rick heeft Saskia beloofd, dat ze erop kon, dus we gaan er maar aan!
Wat een marteling! Een uur en veertig minuten (en de schatting was precies goed) met verveelde kinderen voor en achter ons! Het vuurwerk, waar ik naar uit had gezien, zullen we waarschijnlijk missen. Maar beloofd is beloofd en Saskia kan niet wachten. Er zijn ook wel veel attracties waar zij niet in durft, dus nu moeten wij ons maar eens opofferen.
Wachtend in de rij bij Space Mountain
Eindelijk, eindelijk zijn wij aan de beurt en onder het genot van de Red Hot Chili Peppers schieten we het "luchtruim" in.
Deze achtbaan is wel heel anders, dan in Florida, makker, bij gebrek aan een beter woord. Hij is leuk, maar of hij de lange wachttijd waard was? Maar Saskia genoot, dat is het belangrijkste.
Buiten zien we nog net het mooiste van het vuurwerk, dus ik ben ook blij.
Helaas is Katja, die zich al een paar dagen niet lekker voelt, nu helemaal aan het eind van haar Latijn. Ze heeft koorts en wil weg naar het hotel.
Maar net nu begeven drommen van mensen zich naar de parkeerplaatsen. Ik vind een bankje voor Katja en Kai houdt haar gezelschap.
Rick, Saskia en ik gaan winkelen met een bestelling van zieke Katja op zak. Als eerste koop ik een groene lange broek en een jasje met Tinkerbell erop. Ik heb nl. helemaal geen warme kleren mee en morgen zal het bij landing om en nabij het vriespunt zijn!
Met de nodige pluche beesten, voor Katja en Saskia en hun vriendinnen, lopen we naar de tram. De menigte is weg en we kunnen zo plaatsnemen. Katja voelt zich vreselijk, dus het is fijn, dat de rijen weg zijn.
De rit terug naar het hotel is snel (ik wou, dat wij zo dicht bij een amusementspark woonden!). De kinderen slapen, zodra ze hun kussen ruiken en Rick en ik volgen snel. Een dag in deze parken was natuurlijk niet genoeg en we hebben niet al onze wensen kunnen vervullen, maar we hebben weer genoten. Ondanks de drukte blijft Disney een magische ervaring!
Omdat het zo makkelijk is halen we weer ontbijt bij McDonald's. Dit keer bestel ik koffie, die van hen is Seattle's Best en smaakt meestal goed.
Maar we krijgen zo'n stom kartonnen houdertje, de jongen reikt het onhandig aan Rick aan en de koffie valt prompt in mijn schoot! Au!!! Gelukkig heb ik ook een flesje koud water besteld, maar mijn been is mooi wel verbrand.
Hoewel ik het destijds belachelijk vond, kan ik me met deze pijn wel iets voorstellen bij de vrouw, die McDonald's vervolgde, omdat ze zich aan hun koffie had verbrand!
Gelukkig helpt het water en vormen er geen blaren. Ik zal alleen de hele dag in een vieze korte broek moeten lopen en daar kom ik ook wel weer overheen.
Keurig om tien voor tien parkeren we de auto op de Timon parkeerplaats. De tram brengt ons naar de ingang van de parken.
We hebben besloten eerst California Adventure te gaan verkennen, aangezien dit park helemaal nieuw is voor ons.
Meteen halen we een Fastpass voor Soarin, want die attractie was in Orlando ook superpopulair. De wachttijd is inderdaad al meer dan een uur en de fastpass is voor 12:45!
Gelukkig hoeven we voor de achtbaan Screamin maar een half uur te wachten. En wat een heerlijke en lange rit is het!
Saskia vermaakt zich ondertussen op de ernaast gelegen draaimolen. Met zijn allen gaan we daarna in de schommels, een kermisachtige attractie, maar verDisneyd door het in de schil van een sinaasappel te plaatsen.
Er staat vrijwel geen rij voor de Maliboomer, waarbij je heel hard omhoog gaat en dan "valt". Deze is tam vergeleken bij andere parken, maar toch leuk.
Verkleumd, want het is bewolkt en kil (we hebben absoluut de beste weerdagen uitgekozen om de natuur te bekijken hier!), gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.
Bij de Winecountry Trattoria krijgen we meteen een tafeltje. De minestrone soep is er lekker en warm en Rick en ik nemen er een wit wijntje bij.
Na de lunch is het tijd om de Fastpass voor Soarin in te wisselen. Voor we het weten "vliegen" we boven het prachtige Californische landschap. Niet voor niets is deze attractie zo populair!
In het Animation gedeelte leren we in tien minuten Winnie de Poeh tekenen en we zijn allemaal tevreden met ons tekentalent.
Het is alweer twee uur en we laten de Tower of Terror maar voor wat hij is (enigszins tot mijn opluchting, want die vond ik in Orlando eng, eerlijk gezegd!).
We hebben Park Hopper tickets, dus lopen naar Disneyland. Op Mainstreet valt meteen het verschil in grootte van het kasteel hier en het kasteel in de Magic Kingdom in Florida op! Maar de kleuren vind ik wel mooier hier, vooral met de bloeiende bomen eromheen.
Het is een drukte van jewelste en de Fastpasses voor Space Mountain zijn al vergeven. Ik hoop, dat Disney ooit overgaat op een soortgelijk systeem als Universal, want nu is de wachttijd 95 minuten!
De ingang van Tomorrowland
In de veronderstelling, dat de rijen 's avonds minder zullen zijn, belooft Rick Saskia, dat we na het eten op Space Mountain zullen gaan.
Gelukkig is de tweede favoriet Big Thunder Mountain Railroad minder druk en halen we daar een fastpass. We hebben ook dorst en Kai en ik bestellen in "New Orleans" een Mint Julep (zonder alcohol natuurlijk). Hij is mij wat te zoet, maar wel lekker fris.
Die "berg" op de achtergrond is Big Thunder Mountain Railroad
In de tussentijd sluiten we aan in de rij voor de Pirates of the Caribbean. Een half uurtje later glijden we langs het schip van Captain Jack Sparrow en zien we hem (=Johnny Depp) in en achter vaten. Dit is de eerste keer, dat we de versie met hem erin zien. Het is vernuftig gedaan, want zoveel hebben ze niet hoeven veranderen.
De Haunted Mansion is de volgende bestemming, de wachttijd van 25 minuten valt erg mee. Saskia blijft natuurlijk buiten, die is nog gauw bang voor dit soort dingen.
De Haunted Mansion van buiten
Voor de rest van ons is dit een van onze favorieten, vooral het liftende spook aan het einde. Al zien de attracties er van buiten anders uit, we verbazen ons erover hoe precies hetzelfde als in Florida ze zijn.
Inmiddels is het tijd voor Big Thunder Mountain Railroad. Deze vindt Saskia prachtig en ze wil nog eens. Maar wij willen vroeg gaan eten, met deze menigtes moet je maar hopen plaats te vinden!
We lopen de parken uit richting Downtown Disney met als doel het Rainforest Café. Nu die niet meer in ons gebied is, vinden we het leuk ze elders te bezoeken. Plus we weten, dat ze lekkere keuzes en redelijke prijzen hebben.
De wachttijd voor binnen bedraagt een uur en een kwartier, maar als we bereid zijn buiten te zitten kunnen we zo plaatsnemen. Omdat we toch al weten, hoe het er binnen uitziet, kiezen we voor het laatste.
Ondanks de verwarmende lamp is het nog fris, iets wat we in dit gebied niet hadden verwacht (intussen hebben ons berichten bereikt, dat het in ons gebied vannacht gaat sneeuwen!).
Het eten smaakt goed. Grappig is, dat Katja en ik de hele dag hetzelfde hebben besteld! Ook onze garnalenpizza vanavond weer, we vragen beiden of het met tomatensaus i.p.v. Alfredo saus kan. Gelukkig is dat mogelijk.
Na het eten denken we slim te zijn en de monorail terug naar Tomorrowland te nemen. Daar staat echter een enorme rij en samen met een andere familie besluiten we te "ontsnappen" en te gaan lopen. De Disney medewerkers vinden dat niks, maar wij hebben maar beperkt tijd.
Main Street USA
Bij Space Mountain wacht ons een schok: de wachttijd bedraagt 100 minuten! Maar ja, maar ja, Rick heeft Saskia beloofd, dat ze erop kon, dus we gaan er maar aan!
Wat een marteling! Een uur en veertig minuten (en de schatting was precies goed) met verveelde kinderen voor en achter ons! Het vuurwerk, waar ik naar uit had gezien, zullen we waarschijnlijk missen. Maar beloofd is beloofd en Saskia kan niet wachten. Er zijn ook wel veel attracties waar zij niet in durft, dus nu moeten wij ons maar eens opofferen.
Wachtend in de rij bij Space Mountain
Eindelijk, eindelijk zijn wij aan de beurt en onder het genot van de Red Hot Chili Peppers schieten we het "luchtruim" in.
Deze achtbaan is wel heel anders, dan in Florida, makker, bij gebrek aan een beter woord. Hij is leuk, maar of hij de lange wachttijd waard was? Maar Saskia genoot, dat is het belangrijkste.
Buiten zien we nog net het mooiste van het vuurwerk, dus ik ben ook blij.
Helaas is Katja, die zich al een paar dagen niet lekker voelt, nu helemaal aan het eind van haar Latijn. Ze heeft koorts en wil weg naar het hotel.
Maar net nu begeven drommen van mensen zich naar de parkeerplaatsen. Ik vind een bankje voor Katja en Kai houdt haar gezelschap.
Rick, Saskia en ik gaan winkelen met een bestelling van zieke Katja op zak. Als eerste koop ik een groene lange broek en een jasje met Tinkerbell erop. Ik heb nl. helemaal geen warme kleren mee en morgen zal het bij landing om en nabij het vriespunt zijn!
Met de nodige pluche beesten, voor Katja en Saskia en hun vriendinnen, lopen we naar de tram. De menigte is weg en we kunnen zo plaatsnemen. Katja voelt zich vreselijk, dus het is fijn, dat de rijen weg zijn.
De rit terug naar het hotel is snel (ik wou, dat wij zo dicht bij een amusementspark woonden!). De kinderen slapen, zodra ze hun kussen ruiken en Rick en ik volgen snel. Een dag in deze parken was natuurlijk niet genoeg en we hebben niet al onze wensen kunnen vervullen, maar we hebben weer genoten. Ondanks de drukte blijft Disney een magische ervaring!
Thursday, April 5, 2007
De studios
In het Courtyard hotel is een kleine gym en ik wil wel even wat gewichten heffen. Er staat zo’n apparaat, waar je alle spieren mee kunt doen. Helaas is het nogal roestig, dus goed gaat het niet, maar ja, iets is beter, dan niets!
Om half tien vanochtend hebben we reserveringen (online gemaakt en betaald) voor de Warner Brothers Studio Tour. Dom genoeg hebben we niet van tevoren gekeken, hoever de studios weg zijn en hebben we natuurlijk niet op het zware verkeer in L.A. gerekend!
Na veel gestress en zonder ontbijt komen we om tien over half tien aan en rennen naar de ticket counter in de hoop de tour misschien in te kunnen halen. Dat gaat niet lukken, maar we kunnen wel met de tour van half elf mee. Poeh, opluchting, want de tickets waren niet goedkoop!
Dit geeft ons ook mooi de gelegenheid om wat te eten te halen bij de in het gebouw aanwezige Starbucks. De bosbessen scone smaakt erg lekker en het zal toch fijner zijn om de rondleiding niet op een lege maag te hoeven doen.
Alan wordt onze gids en we krijgen eerst een leuke film over de geschiedenis van de studios te zien. Dan worden we met ongeveer twaalf personen naar een open busje gebracht, waar we onze tassen en fototoestellen moeten laten opsluiten. De fototoestellen mogen er op bepaalde plekken wel uit, maar zo wordt op een slimme manier voorkomen, dat men stiekem fotografeert.
De tour begint met een stop bij het museum, waar we onder anderen allerlei costuums en “props” uit de Harry Potter films zien. Ook zet Alan de hoed van Hogwarts op ons hoofd, die ons indeelt: Katja en Kai in Slitherin (sorry, ik weet de Nederlandse namen niet), Saskia en Rick in Gryffindor en ik moederziel alleen in Hufflepuff! Toch leuk!
De tour wordt vervolgd op het backlot, waar we de facades van gebouwen, die zo in New York zouden kunnen staan, zien. Alan vertelt interessant over de verschillende films, die hier gemaakt zijn en waar bepaalde scenes precies plaats vonden.
Ook legt hij heel duidelijk uit, hoeveel werk het is om voor iedere film op te zetten. Tot de deurknoppen toe moet alles precies uit de periode van de film zijn. Als men dan klaar is met filmen moet alles weer terug naar zoals wij het zien: “stenen” gebouwen met ramen en deuren, zonder enige versiering. Hier mogen we ook ongelimiteerd fotograferen.
Maar dan worden de fototoestellen weer weggesloten, want we gaan naar de sound stages. Hier wordt vandaag hard gewerkt, want een aantal shows loopt achter op schema. Onder anderen ER wordt op vijf verschillende locaties gefilmd, terwijl wij er rondrijden. Het is een bedrijvigheid van jewelste, maar we zien helaas geen van de acteurs, ook al mogen we in een sound stage vlak naast die van ER kijken.
Kai met George Clooney's Batmobile
We mogen zien, waar de sitcom van George Lopez wordt gefilmd, want die is klaar voor het seizoen. Dit is een programma, dat wij ook zo af en toe kijken, dus het is leuk onder anderen zijn ijskast te zien. Alan legt uit, hoe de vijf dagen per week, dat de sitcoms worden gefilmd, verlopen.
De tv show Friends is natuurlijk helemaal afgelopen, maar in het gebouw, waar alle “props” worden bewaard, staat hun hele coffeeshop nog opgesteld. Ook erg leuk om in het echt te zien en de kinderen willen wel even op de bank, waar Rachel, Monica en de anderen zaten.
Verder zien we hoe de enorme achtergronden (met de hand!) geverfd worden en veel meer! Een ontzettend leuke en leerzame tour is dit!
Nog even poseren met Bugs Bunny, natuurlijk!
Na ruim twee uur zijn we weer terug bij het ticket gebouw en we haasten ons naar de auto. De latere WB tour betekent nu ook, dat we een uur minder tijd hebben bij Universal Studios.
We hebben dan ook helemaal op de Front of Line passes (waarmee je niet in de rij hoeft te wachten bij de attracties) daar gerekend en de moed zakt even in de schoenen, als we het bordje “Sold Out” daarvoor zien! Gelukkig blijkt dit bij het loket niet waar te zijn en kunnen we er nog vijf krijgen. Het is wel flink duurder, maar als je weinig tijd hebt zeker de moeite waard.
Het is inmiddels lunchtijd en de magen rommelen. Bij het eerste etenstentje sluiten we aan in de rij. De chili in een broodbowl smaakt voortreffelijk en al gauw zijn we klaar om het park te gaan verkennen.
Nummer een op de lijst van attracties staat de Studio Tour. Al is deze minder “hands on” (je mag de tram niet uit om gebouwen binnen te gaan), toch rijd je over het terrein van een werkende filmstudio. Zo mogen we helaas Wisteria Lane niet op, want er zijn opnames voor Desperate Housewives vandaag.
Maar het blijft een onderhoudende tramtour, waarin je King Kong vlakbij ziet brullen, in een aardbeving terecht komt en nat wordt gemaakt door Jaws. Nieuw is de Mummy, waar een tunnel ronddraait en wat kevers over je lijken te kruipen. Het is niet erg angstwekkend, maar wel grappig.
"Whoville" uit "How the Grinch stole Christmas"
Een van de soundstages, ik geloof van CSI, maar zeker weet ik het niet meer
Filmpje van de set van "War of the Worlds" met smeulend vliegtuigwrak (van een echt lijnvliegtuig)
Onze Front of the Line passen zorgen er vervolgens voor, dat we vrijwel meteen in een DeLorean van Back to the Future kunnen aanschuiven. Saskia vindt dit ook een erg leuke attractie, maar hij is wel wat oud. We hobbelen en schudden achter “Biff” en zijn gestolen DeLorean aan. Al is het voor kinderen vast spannend, de meesten hebben deze film niet eens gezien. Ik vind het jammer, dat Universal deze attractie liet bestaan en ET uit de running nam.
Ook bij Revenge of the Mummy kunnen we zo naar binnen, ook hier is een gewone wachttijd van meer dan een uur en zonder FOL passen zouden we daar geen tijd voor hebben gehad. Dit is de eerste keer, dat Katja de Mummy doet, wij hebben hem vorig jaar in Florida ook gedaan. Het is een leuke rit, maar heel erg kort!
Helaas ben ik ook vergeten om mijn zonnebril vast te zetten, die hangt nog van mijn kraag en vliegt er halverwege de Mummy uit. Balen, want dit is mijn favoriete (sport)zonnebril. Maar ja, ik kan moeilijk uit de achtbaan springen om hem te gaan zoeken.
De rest van de attracties, die we willen doen, zijn in het lager gelegen gedeelte van het park. Hiervoor moeten we vijf of zes lange trappen af. We zouden ook de roltrappen kunnen nemen, maar die staan vol en gaan heel langzaam. Wij lopen dus naar beneden en ik neem me voor ook naar boven te lopen. Niets gezonder, dan trappen lopen!
Uitzicht op de Warner Brothers Studios vanaf de trappen
We beginnen bij Backdraft, een spectaculaire film en daardoor een spectaculaire attractie. Hij lijkt erg op de Twister in Orlando, ook aan het einde op een brug met vuur overal.
Saskia vond het eng en wil daarom niet mee om de Special Effects show te zien. Jammer, want die blijkt erg grappig te zijn. Ik lig althans regelmatig dubbel!
Dan is het alweer tijd om al die trappen weer op te lopen. Kai en ik doen een wedstrijd (die hij natuurlijk wint) en als ik langs een puffende oudere man loop, zegt die: “We’ll lose our pounds this way!”. Nou, ik hoop het, want het eten hier is telkens wel erg lekker!
De FOL passen werken geweldig, want we kunnen, tijdens onze bijna 4 uur in het park alle attracties, die we willen doen!
Voor Kai, Saskia en mij is Shrek 4D de laatste. Deze hebben we vorig jaar in Orlando ook gedaan (maar voor Katja is hij, zoals alles, nieuw, die bezocht vorig jaar alleen de Disney parken). Hij blijft leuk om te zien, mijn favoriete 4D (er zijn er tegenwoordig heel wat in de verschillende parken).
Dan gaan Rick en Katja nog het House of Horrors doen, terwijl de jongsten en ik alvast een tafeltje gaan vragen bij de Saddle Ranch Chop House. Wij vonden dat gisteren zo leuk, dus we besloten hier vanavond op de Citywalk te gaan eten.
Het blijkt een goede keus. De porties zijn enorm, maar je kunt petite size kiezen, precies goed voor mij (Kai daarentegen vergeet dat te kiezen en krijgt een enorme club sandwich voor zijn neus, die hij met geen mogelijkheid op kan!).
We hebben expres vroeg gegeten, zodat we ruim tijd hebben om naar Hollywood te rijden. Het verkeer zal ons geen tweede keer vandaag laat maken!!
Rick parkeert de auto in een van de parkeergarages en in het El Capitan theater laten we onze VIP tickets zien.
Er blijkt een emmertje popcorn en een frisdrank bij de tickets inbegrepen te zitten. Als we die in ontvangst hebben genomen, worden we naar onze gereserveerde zitplaatsen geleid.
Wat een bioscoop! Het lijkt wel een schouwburg! Er zit een orgelspeler, die allerlei bekende Disney deuntjes speelt tot de film begint.
Dan mogen we onze 3D brillen opzetten en gaat het doek op en begint de voorstelling. Ik zou me zo in de jaren 30 wanen, toen tekenfilms nog zo bijzonder waren (met onze favoriet Sleeping Beauty op nummer een!).
Eerst krijgen we zo’n filmpje uit 1935 te zien, het eerste begin van 3D (ik ben vergeten hoe het werd genoemd, een soort Viewmaster principe). Het is Ricks favoriet: Donald Duck en Knabbel en Babbel.
Al ben ik zo moe, dat ik zo af en toe mijn ogen niet open kan houden, toch geniet ik van de hoofdfilm, Meet the Robinsons. Het is wel helemaal computer animatie, maar het verhaal is ouderwets Disney (compleet met bozerik en missende ouders), maar zeer van deze tijd. Een aanrader dus, voor Disney liefhebbers.
Terug in het hotel duiken we meteen ons bed in! Wat een volle, maar ook heerlijke dag weer! Zo lijkt zo’n week veel langer, het lijkt alweer eeuwen geleden, dat we op het zout van Death Valley liepen!
Om half tien vanochtend hebben we reserveringen (online gemaakt en betaald) voor de Warner Brothers Studio Tour. Dom genoeg hebben we niet van tevoren gekeken, hoever de studios weg zijn en hebben we natuurlijk niet op het zware verkeer in L.A. gerekend!
Na veel gestress en zonder ontbijt komen we om tien over half tien aan en rennen naar de ticket counter in de hoop de tour misschien in te kunnen halen. Dat gaat niet lukken, maar we kunnen wel met de tour van half elf mee. Poeh, opluchting, want de tickets waren niet goedkoop!
Dit geeft ons ook mooi de gelegenheid om wat te eten te halen bij de in het gebouw aanwezige Starbucks. De bosbessen scone smaakt erg lekker en het zal toch fijner zijn om de rondleiding niet op een lege maag te hoeven doen.
Alan wordt onze gids en we krijgen eerst een leuke film over de geschiedenis van de studios te zien. Dan worden we met ongeveer twaalf personen naar een open busje gebracht, waar we onze tassen en fototoestellen moeten laten opsluiten. De fototoestellen mogen er op bepaalde plekken wel uit, maar zo wordt op een slimme manier voorkomen, dat men stiekem fotografeert.
De tour begint met een stop bij het museum, waar we onder anderen allerlei costuums en “props” uit de Harry Potter films zien. Ook zet Alan de hoed van Hogwarts op ons hoofd, die ons indeelt: Katja en Kai in Slitherin (sorry, ik weet de Nederlandse namen niet), Saskia en Rick in Gryffindor en ik moederziel alleen in Hufflepuff! Toch leuk!
De tour wordt vervolgd op het backlot, waar we de facades van gebouwen, die zo in New York zouden kunnen staan, zien. Alan vertelt interessant over de verschillende films, die hier gemaakt zijn en waar bepaalde scenes precies plaats vonden.
Ook legt hij heel duidelijk uit, hoeveel werk het is om voor iedere film op te zetten. Tot de deurknoppen toe moet alles precies uit de periode van de film zijn. Als men dan klaar is met filmen moet alles weer terug naar zoals wij het zien: “stenen” gebouwen met ramen en deuren, zonder enige versiering. Hier mogen we ook ongelimiteerd fotograferen.
Maar dan worden de fototoestellen weer weggesloten, want we gaan naar de sound stages. Hier wordt vandaag hard gewerkt, want een aantal shows loopt achter op schema. Onder anderen ER wordt op vijf verschillende locaties gefilmd, terwijl wij er rondrijden. Het is een bedrijvigheid van jewelste, maar we zien helaas geen van de acteurs, ook al mogen we in een sound stage vlak naast die van ER kijken.
Kai met George Clooney's Batmobile
We mogen zien, waar de sitcom van George Lopez wordt gefilmd, want die is klaar voor het seizoen. Dit is een programma, dat wij ook zo af en toe kijken, dus het is leuk onder anderen zijn ijskast te zien. Alan legt uit, hoe de vijf dagen per week, dat de sitcoms worden gefilmd, verlopen.
De tv show Friends is natuurlijk helemaal afgelopen, maar in het gebouw, waar alle “props” worden bewaard, staat hun hele coffeeshop nog opgesteld. Ook erg leuk om in het echt te zien en de kinderen willen wel even op de bank, waar Rachel, Monica en de anderen zaten.
Verder zien we hoe de enorme achtergronden (met de hand!) geverfd worden en veel meer! Een ontzettend leuke en leerzame tour is dit!
Nog even poseren met Bugs Bunny, natuurlijk!
Na ruim twee uur zijn we weer terug bij het ticket gebouw en we haasten ons naar de auto. De latere WB tour betekent nu ook, dat we een uur minder tijd hebben bij Universal Studios.
We hebben dan ook helemaal op de Front of Line passes (waarmee je niet in de rij hoeft te wachten bij de attracties) daar gerekend en de moed zakt even in de schoenen, als we het bordje “Sold Out” daarvoor zien! Gelukkig blijkt dit bij het loket niet waar te zijn en kunnen we er nog vijf krijgen. Het is wel flink duurder, maar als je weinig tijd hebt zeker de moeite waard.
Het is inmiddels lunchtijd en de magen rommelen. Bij het eerste etenstentje sluiten we aan in de rij. De chili in een broodbowl smaakt voortreffelijk en al gauw zijn we klaar om het park te gaan verkennen.
Nummer een op de lijst van attracties staat de Studio Tour. Al is deze minder “hands on” (je mag de tram niet uit om gebouwen binnen te gaan), toch rijd je over het terrein van een werkende filmstudio. Zo mogen we helaas Wisteria Lane niet op, want er zijn opnames voor Desperate Housewives vandaag.
Maar het blijft een onderhoudende tramtour, waarin je King Kong vlakbij ziet brullen, in een aardbeving terecht komt en nat wordt gemaakt door Jaws. Nieuw is de Mummy, waar een tunnel ronddraait en wat kevers over je lijken te kruipen. Het is niet erg angstwekkend, maar wel grappig.
"Whoville" uit "How the Grinch stole Christmas"
Een van de soundstages, ik geloof van CSI, maar zeker weet ik het niet meer
Filmpje van de set van "War of the Worlds" met smeulend vliegtuigwrak (van een echt lijnvliegtuig)
Onze Front of the Line passen zorgen er vervolgens voor, dat we vrijwel meteen in een DeLorean van Back to the Future kunnen aanschuiven. Saskia vindt dit ook een erg leuke attractie, maar hij is wel wat oud. We hobbelen en schudden achter “Biff” en zijn gestolen DeLorean aan. Al is het voor kinderen vast spannend, de meesten hebben deze film niet eens gezien. Ik vind het jammer, dat Universal deze attractie liet bestaan en ET uit de running nam.
Ook bij Revenge of the Mummy kunnen we zo naar binnen, ook hier is een gewone wachttijd van meer dan een uur en zonder FOL passen zouden we daar geen tijd voor hebben gehad. Dit is de eerste keer, dat Katja de Mummy doet, wij hebben hem vorig jaar in Florida ook gedaan. Het is een leuke rit, maar heel erg kort!
Helaas ben ik ook vergeten om mijn zonnebril vast te zetten, die hangt nog van mijn kraag en vliegt er halverwege de Mummy uit. Balen, want dit is mijn favoriete (sport)zonnebril. Maar ja, ik kan moeilijk uit de achtbaan springen om hem te gaan zoeken.
De rest van de attracties, die we willen doen, zijn in het lager gelegen gedeelte van het park. Hiervoor moeten we vijf of zes lange trappen af. We zouden ook de roltrappen kunnen nemen, maar die staan vol en gaan heel langzaam. Wij lopen dus naar beneden en ik neem me voor ook naar boven te lopen. Niets gezonder, dan trappen lopen!
Uitzicht op de Warner Brothers Studios vanaf de trappen
We beginnen bij Backdraft, een spectaculaire film en daardoor een spectaculaire attractie. Hij lijkt erg op de Twister in Orlando, ook aan het einde op een brug met vuur overal.
Saskia vond het eng en wil daarom niet mee om de Special Effects show te zien. Jammer, want die blijkt erg grappig te zijn. Ik lig althans regelmatig dubbel!
Dan is het alweer tijd om al die trappen weer op te lopen. Kai en ik doen een wedstrijd (die hij natuurlijk wint) en als ik langs een puffende oudere man loop, zegt die: “We’ll lose our pounds this way!”. Nou, ik hoop het, want het eten hier is telkens wel erg lekker!
De FOL passen werken geweldig, want we kunnen, tijdens onze bijna 4 uur in het park alle attracties, die we willen doen!
Voor Kai, Saskia en mij is Shrek 4D de laatste. Deze hebben we vorig jaar in Orlando ook gedaan (maar voor Katja is hij, zoals alles, nieuw, die bezocht vorig jaar alleen de Disney parken). Hij blijft leuk om te zien, mijn favoriete 4D (er zijn er tegenwoordig heel wat in de verschillende parken).
Dan gaan Rick en Katja nog het House of Horrors doen, terwijl de jongsten en ik alvast een tafeltje gaan vragen bij de Saddle Ranch Chop House. Wij vonden dat gisteren zo leuk, dus we besloten hier vanavond op de Citywalk te gaan eten.
Het blijkt een goede keus. De porties zijn enorm, maar je kunt petite size kiezen, precies goed voor mij (Kai daarentegen vergeet dat te kiezen en krijgt een enorme club sandwich voor zijn neus, die hij met geen mogelijkheid op kan!).
We hebben expres vroeg gegeten, zodat we ruim tijd hebben om naar Hollywood te rijden. Het verkeer zal ons geen tweede keer vandaag laat maken!!
Rick parkeert de auto in een van de parkeergarages en in het El Capitan theater laten we onze VIP tickets zien.
Er blijkt een emmertje popcorn en een frisdrank bij de tickets inbegrepen te zitten. Als we die in ontvangst hebben genomen, worden we naar onze gereserveerde zitplaatsen geleid.
Wat een bioscoop! Het lijkt wel een schouwburg! Er zit een orgelspeler, die allerlei bekende Disney deuntjes speelt tot de film begint.
Dan mogen we onze 3D brillen opzetten en gaat het doek op en begint de voorstelling. Ik zou me zo in de jaren 30 wanen, toen tekenfilms nog zo bijzonder waren (met onze favoriet Sleeping Beauty op nummer een!).
Eerst krijgen we zo’n filmpje uit 1935 te zien, het eerste begin van 3D (ik ben vergeten hoe het werd genoemd, een soort Viewmaster principe). Het is Ricks favoriet: Donald Duck en Knabbel en Babbel.
Al ben ik zo moe, dat ik zo af en toe mijn ogen niet open kan houden, toch geniet ik van de hoofdfilm, Meet the Robinsons. Het is wel helemaal computer animatie, maar het verhaal is ouderwets Disney (compleet met bozerik en missende ouders), maar zeer van deze tijd. Een aanrader dus, voor Disney liefhebbers.
Terug in het hotel duiken we meteen ons bed in! Wat een volle, maar ook heerlijke dag weer! Zo lijkt zo’n week veel langer, het lijkt alweer eeuwen geleden, dat we op het zout van Death Valley liepen!
Wednesday, April 4, 2007
Hollywood en Beverly Hills
Na toch wel een minimum aan lichamelijke beweging de afgelopen paar dagen, althans voor mijn doen, begin ik me rusteloos te voelen. Ik moet gewoon gaan (hard)lopen, vooral omdat dit onze laatste ochtend in Santa Monica bij het strand is.
De dag daagt alweer bewolkt. Of dit normaal is voor dit gebied, weet ik niet, maar tot nu toe is dit iedere ochtend het geval geweest. Het doet alles er een beetje somber uitzien, maar is ook erg lekker om in te lopen.
Bij elkaar loop ik iets meer dan vijf kilometer langs het bijna verlaten strand. Elf jaar geleden zagen we hier een hele familie walvissen vlak langs de kust zwemmen, maar vandaag zie ik enkel een heel stel meeuwen. Het voelt wel heerlijk zo op het rulle zand, ik heb het gevoel de beenspieren weer eens goed te hebben gebruikt!
Nadat iedereen schoon is en alles ingepakt checken uit het hotel en rijden door een drive thru van McDonald’s voor het ontbijt. We zijn wat dit betreft al heel efficient met zijn vijven, want dit alles gebeurt binnen 3 kwartier! En die Egg McMuffin smaakt toch altijd best lekker en is niet zwaar.
Als eerste op het programma staat een bezoek aan Hollywood. We vinden waarempel zo een parkeerplaats langs de weg, slechts een blok van het Grauman Chinese Theater vandaan.
Al lopend kijkend we vooral naar beneden, want in de stoep lezen we de sterren van de sterren op de “Walk of Fame”. Vooral de kinderen vinden het een leuk spelletje om de voor hen bekende artiesten te vinden.
De "ster" van David Spade
Bij het theater nemen we foto’s van de ongewone architectuur en, zoals iedere toerist betaamt, kijken we of we dezelfde maat handen of voeten hebben als Judy Garland (die had kleine handjes, die van Saskia passen erin, de rest van ons heeft grotere handen) of Harrison Ford.
De oudste handen en voeten tegel, die ik kon vinden, precies 80 jaar oud!
Als we uitgekeken zijn lopen we langs het Kodak Theater, waar ieder jaar de Oscars worden uitgereikt, en steken dan de straat over naar de Disney Soda Fountain and Studio Store. Hier vragen we een tafeltje en besluiten als lunch een van hun superlekkere, enorme sundaes te bestellen.
Saskia poseert met een van de vele verkleedde "bekende" figuren, die een extra centje proberen te verdienen ("I do accept tips!"). Deze Zorro vond ik wel leuk genoeg om een dollar aan te geven, hi hi.
Terwijl we op ons ijs wachten, gaat Rick alvast tickets kopen voor Disneyland op vrijdag. We zitten hier vlak naast het El Capitan theater, het officiele Disney theater, en daar speelt de nieuwe 3D film “Meet the Robinsons”.
Ricks ijsje
De serveerster waarschuwde al, dat de Banana Split erg groot was! Kai en Saskia hebben de rest van de middag geen trek meer!
Rick, gek als hij is op Disney en films, stelt voor om tickets voor morgenavond te kopen om die film te gaan kijken. De kinderen zijn meteen dolenthousiast, maar ik heb mijn twijfels. Morgen staan ook de Warner Brothers Studio en Universal Studios al op het programma, wordt dat niet te veel? Maar de anderen wuiven mijn twijfels weg, dus zullen we morgenavond ook nog naar deze speciale bioscoop gaan!
Met volle buiken van het overheerlijke ijs (ik had pepermunt ijs met caramel saus, mmmm!!!) nemen we de kaart met adressen van bekende personen, die we eergisteren op de Santa Monica pier hebben gekocht. Als eerste rijden we allerlei kronkelige straatjes door om de enorme "HOLLYWOOD" letters in de heuvel goed te kunnen zien. Daarna kiezen we met zijn allen wiens huizen (of althans de hekken en heggen om die huizen) we willen gaan zien.
Aan mij valt de taak om te navigeren, want iedere keer zo’n adres in de Mio typen, die ons dan ook nog eens de helft van de tijd vertelt, dat dat adres niet bestaat, schiet niet op. Ik voel me wel wat vreemd met die enorme kaart op mijn schoot, want het is zo pijnlijk duidelijk, wat we aan het doen zijn!
Als eerste gaan we wat adressen in West-Hollywood opzoeken: het huis van Paris Hilton en het huis van Johnny Depp (die daar volgens de kaart vrijwel nooit is, maar in Frankrijk vertoeft, maar goed). Na veel gezoek vinden we het huis van Paris aan een nauw straatje in de heuvels van Hollywood. We zien een donker hek en een stel (zes!) vuilnisbakken. Spannend, Paris Hiltons afval! Maar de kinderen vinden het prachtig.
Johnny Depps huis is nog moeilijker te vinden en Rick zweet peentjes als hij langs de vele golfkarretjes van de tuinmannen van andere rijke Hollywood bewoners moet maneuvreren op een heel nauw straatje met haarspeldbochten. Toch kunnen we zijn huis redelijk goed zien, het heeft wat weg van een kasteeltje met torentjes.
Als laatste in Hollywood komt Ellen de Generis aan de beurt. Ook van haar zien we het hek en de vuilnisbakken, waar Rick melig een foto van maakt.
Inmiddels hebben we wel weer zin in iets te drinken en we kiezen het Saddle Ranch Chop House langs Sunset Boulevard. Dit is een grappig uitziend restaurant, met frivole “dames” op de balkonnen, alsof het een soort Western bordeel is. We zien op het menu, dat er ook een op Universal City Walk is en besluiten daar morgenavond te gaan eten.
Een van de "dames" op het balkon
De serveerder vraagt, of we Paris Hiltons huis al hebben gezien. Hij vertelt, dat ze een regelmatige gast is in dit restaurant (ik heb helemaal niets met haar, maar ja, ze is beroemd, he). Ze wil dan, dat iedereen komt “partyen”, zegt hij. Hij ziet onze gezichten en verdedigt Paris met “She’s really a fun person, you know!”. Zal best, ik blijf het een bimbo vinden, maar ja, ik ken haar natuurlijk niet persoonlijk, alleen haar media personage.
In Beverly Hills gaan we nog “langs” onder anderen Madonna, Phil Collins, (van beiden alleen heg te zien) Simon Cowell (wiens huis we goed kunnen zien en dat verbouwd wordt) en Jennifer Lopez. Na een uurtje begin ik me te vervelen. Al die grote huizen zijn natuurlijk mooi, maar geef mij maar mooie natuur!
Saskia moet ook enorm naar de wc en we hebben zo’n gevoel, dat we niet zomaar bij iemand zullen kunnen aanbellen om te vragen van hun faciliteiten gebruik te mogen maken. We rijden naar het shopping district van Beverly Hills en laten de auto een blok van Rodeo Drive bij een valet achter.
Gelukkig vinden we vrijwel meteen een diner met toiletten, want de nood is inmiddels hoog. Rick koopt er voor de goede orde wat te drinken en dan lopen we Rodeo Drive op. De ene luxueuze zaak van bekende designers na de ander zien we.
De Spanish Steps van Rodeo Drive
De meisjes (waar ik ook bij hoor in dit geval) willen er graag naar binnen, maar Rick voelt zich een pauper naast alle Bentleys, Rolls Royces, Lamborghini’s en Maserati’s, die hij langs ziet rijden. Hij is kennelijk bang, dat we als Julia Roberts in Pretty Woman behandeld zullen worden.
Ach, misschien maar beter ook, we zouden anders eens verleid worden tot een gigantisch dure aanschaf, enkel om te laten zien, dat we er wel bijhoren. Intussen speuren we de gezichten van voorbijgangers af voor bekende trekken. Maar helaas, woensdag is kennelijk geen shopping dag voor de rich and famous.
Nu er geen winkels zijn, die hen interesseren, vervelen de kinderen zich al gauw en de tijd begint ook al te dringen. We willen ons nog opfrissen en verkleden, voor we naar het restaurant van vanavond gaan.
We vinden de Courtyard by Marriott Century City met gemak en krijgen een grote suite met een king size bed en een slaapsofa. Ook mag er een extra bed bij, wat fijn is, want Katja voelt zich niet lekker en die kan zo een goede nachtrust krijgen. Saskia maakt, zoals de afgelopen drie nachten, een bed uit de kussens van de sofa en zo heeft ieder kind een eigen bed.
Vanavond hebben we om kwart voor zeven een tafel gereserveerd bij Spago. Elf jaar geleden hebben we hier ook gegeten en zagen we Roger Moore. Dit restaurant is een van de beste gelegenheden om bekende artiesten te zien en met reden. De chef, Wolfgang Puck, inmiddels zelf een bekende "artiest" in dit land, creeert de meest exquisiete gerechten en dit is zijn originele restaurant (al is de locatie anders dan elf jaar geleden).
Keurig gekleed, de meisjes in jurken, de mannen in pak, rijden we naar het restaurant en geven onze auto aan de valet. Achter ons parkeert een sportieve Bentley, waar een jong Aziatisch stel uitkomt. Het meisje heeft een superkort rokje aan en aan haar hand fonkelt een gigantische diamant. Ze komen dichtbij ons te zitten, dus Katja en ik vergapen ons aan die ring (op een discrete manier, natuurlijk).
We krijgen een prachtige tafel met uitzicht op de drukke keuken en middenin de eetkamer. Het is een drukte van jewelste en sommige mensen worden zo enthousiast begroet, dat het duidelijk is, dat ze hier vaker komen. Ons komen ze echter niet bekend voor.
De bediening is super attent en ons voorgerecht wordt al gauw bezorgd. Rick en ik hebben beiden de gerookte vis met caviaar op blini’s gekozen. Die is zo bijzonder klaargemaakt en zo lekker, dat ik zelfs het laatste caviaar eitje van Ricks bord steel! Heel onbehoorlijk en provinciaals, natuurlijk!
Mijn hoofdgerecht
Ook mijn hoofdgerecht is zo special: eendenborst met kersensaus en een flan van erwtjes en prachtig gepresenteerd. Rick en Kai kiezen Wolfgangs favoriet als kind: de Wiener Schnitzel (en die is me toch enorm!). Terwijl we zitten te eten maakt Wolfgang Puck zelf de ronde door de eetzaal en kletst wat met iedereen. Zo hebben we toch nog een bekende figuur gezien en Rick gaat met hem op de foto. Met zijn allen delen we een chocolade soufflé als dessert. Meer dan voldaan keren we terug naar het hotel, wat een belevenis weer!
De Wiener Schnitzel
Met Wolfgang Puck
De dag daagt alweer bewolkt. Of dit normaal is voor dit gebied, weet ik niet, maar tot nu toe is dit iedere ochtend het geval geweest. Het doet alles er een beetje somber uitzien, maar is ook erg lekker om in te lopen.
Bij elkaar loop ik iets meer dan vijf kilometer langs het bijna verlaten strand. Elf jaar geleden zagen we hier een hele familie walvissen vlak langs de kust zwemmen, maar vandaag zie ik enkel een heel stel meeuwen. Het voelt wel heerlijk zo op het rulle zand, ik heb het gevoel de beenspieren weer eens goed te hebben gebruikt!
Nadat iedereen schoon is en alles ingepakt checken uit het hotel en rijden door een drive thru van McDonald’s voor het ontbijt. We zijn wat dit betreft al heel efficient met zijn vijven, want dit alles gebeurt binnen 3 kwartier! En die Egg McMuffin smaakt toch altijd best lekker en is niet zwaar.
Als eerste op het programma staat een bezoek aan Hollywood. We vinden waarempel zo een parkeerplaats langs de weg, slechts een blok van het Grauman Chinese Theater vandaan.
Al lopend kijkend we vooral naar beneden, want in de stoep lezen we de sterren van de sterren op de “Walk of Fame”. Vooral de kinderen vinden het een leuk spelletje om de voor hen bekende artiesten te vinden.
De "ster" van David Spade
Bij het theater nemen we foto’s van de ongewone architectuur en, zoals iedere toerist betaamt, kijken we of we dezelfde maat handen of voeten hebben als Judy Garland (die had kleine handjes, die van Saskia passen erin, de rest van ons heeft grotere handen) of Harrison Ford.
De oudste handen en voeten tegel, die ik kon vinden, precies 80 jaar oud!
Als we uitgekeken zijn lopen we langs het Kodak Theater, waar ieder jaar de Oscars worden uitgereikt, en steken dan de straat over naar de Disney Soda Fountain and Studio Store. Hier vragen we een tafeltje en besluiten als lunch een van hun superlekkere, enorme sundaes te bestellen.
Saskia poseert met een van de vele verkleedde "bekende" figuren, die een extra centje proberen te verdienen ("I do accept tips!"). Deze Zorro vond ik wel leuk genoeg om een dollar aan te geven, hi hi.
Terwijl we op ons ijs wachten, gaat Rick alvast tickets kopen voor Disneyland op vrijdag. We zitten hier vlak naast het El Capitan theater, het officiele Disney theater, en daar speelt de nieuwe 3D film “Meet the Robinsons”.
Ricks ijsje
De serveerster waarschuwde al, dat de Banana Split erg groot was! Kai en Saskia hebben de rest van de middag geen trek meer!
Rick, gek als hij is op Disney en films, stelt voor om tickets voor morgenavond te kopen om die film te gaan kijken. De kinderen zijn meteen dolenthousiast, maar ik heb mijn twijfels. Morgen staan ook de Warner Brothers Studio en Universal Studios al op het programma, wordt dat niet te veel? Maar de anderen wuiven mijn twijfels weg, dus zullen we morgenavond ook nog naar deze speciale bioscoop gaan!
Met volle buiken van het overheerlijke ijs (ik had pepermunt ijs met caramel saus, mmmm!!!) nemen we de kaart met adressen van bekende personen, die we eergisteren op de Santa Monica pier hebben gekocht. Als eerste rijden we allerlei kronkelige straatjes door om de enorme "HOLLYWOOD" letters in de heuvel goed te kunnen zien. Daarna kiezen we met zijn allen wiens huizen (of althans de hekken en heggen om die huizen) we willen gaan zien.
Aan mij valt de taak om te navigeren, want iedere keer zo’n adres in de Mio typen, die ons dan ook nog eens de helft van de tijd vertelt, dat dat adres niet bestaat, schiet niet op. Ik voel me wel wat vreemd met die enorme kaart op mijn schoot, want het is zo pijnlijk duidelijk, wat we aan het doen zijn!
Als eerste gaan we wat adressen in West-Hollywood opzoeken: het huis van Paris Hilton en het huis van Johnny Depp (die daar volgens de kaart vrijwel nooit is, maar in Frankrijk vertoeft, maar goed). Na veel gezoek vinden we het huis van Paris aan een nauw straatje in de heuvels van Hollywood. We zien een donker hek en een stel (zes!) vuilnisbakken. Spannend, Paris Hiltons afval! Maar de kinderen vinden het prachtig.
Johnny Depps huis is nog moeilijker te vinden en Rick zweet peentjes als hij langs de vele golfkarretjes van de tuinmannen van andere rijke Hollywood bewoners moet maneuvreren op een heel nauw straatje met haarspeldbochten. Toch kunnen we zijn huis redelijk goed zien, het heeft wat weg van een kasteeltje met torentjes.
Als laatste in Hollywood komt Ellen de Generis aan de beurt. Ook van haar zien we het hek en de vuilnisbakken, waar Rick melig een foto van maakt.
Inmiddels hebben we wel weer zin in iets te drinken en we kiezen het Saddle Ranch Chop House langs Sunset Boulevard. Dit is een grappig uitziend restaurant, met frivole “dames” op de balkonnen, alsof het een soort Western bordeel is. We zien op het menu, dat er ook een op Universal City Walk is en besluiten daar morgenavond te gaan eten.
Een van de "dames" op het balkon
De serveerder vraagt, of we Paris Hiltons huis al hebben gezien. Hij vertelt, dat ze een regelmatige gast is in dit restaurant (ik heb helemaal niets met haar, maar ja, ze is beroemd, he). Ze wil dan, dat iedereen komt “partyen”, zegt hij. Hij ziet onze gezichten en verdedigt Paris met “She’s really a fun person, you know!”. Zal best, ik blijf het een bimbo vinden, maar ja, ik ken haar natuurlijk niet persoonlijk, alleen haar media personage.
In Beverly Hills gaan we nog “langs” onder anderen Madonna, Phil Collins, (van beiden alleen heg te zien) Simon Cowell (wiens huis we goed kunnen zien en dat verbouwd wordt) en Jennifer Lopez. Na een uurtje begin ik me te vervelen. Al die grote huizen zijn natuurlijk mooi, maar geef mij maar mooie natuur!
Saskia moet ook enorm naar de wc en we hebben zo’n gevoel, dat we niet zomaar bij iemand zullen kunnen aanbellen om te vragen van hun faciliteiten gebruik te mogen maken. We rijden naar het shopping district van Beverly Hills en laten de auto een blok van Rodeo Drive bij een valet achter.
Gelukkig vinden we vrijwel meteen een diner met toiletten, want de nood is inmiddels hoog. Rick koopt er voor de goede orde wat te drinken en dan lopen we Rodeo Drive op. De ene luxueuze zaak van bekende designers na de ander zien we.
De Spanish Steps van Rodeo Drive
De meisjes (waar ik ook bij hoor in dit geval) willen er graag naar binnen, maar Rick voelt zich een pauper naast alle Bentleys, Rolls Royces, Lamborghini’s en Maserati’s, die hij langs ziet rijden. Hij is kennelijk bang, dat we als Julia Roberts in Pretty Woman behandeld zullen worden.
Ach, misschien maar beter ook, we zouden anders eens verleid worden tot een gigantisch dure aanschaf, enkel om te laten zien, dat we er wel bijhoren. Intussen speuren we de gezichten van voorbijgangers af voor bekende trekken. Maar helaas, woensdag is kennelijk geen shopping dag voor de rich and famous.
Nu er geen winkels zijn, die hen interesseren, vervelen de kinderen zich al gauw en de tijd begint ook al te dringen. We willen ons nog opfrissen en verkleden, voor we naar het restaurant van vanavond gaan.
We vinden de Courtyard by Marriott Century City met gemak en krijgen een grote suite met een king size bed en een slaapsofa. Ook mag er een extra bed bij, wat fijn is, want Katja voelt zich niet lekker en die kan zo een goede nachtrust krijgen. Saskia maakt, zoals de afgelopen drie nachten, een bed uit de kussens van de sofa en zo heeft ieder kind een eigen bed.
Vanavond hebben we om kwart voor zeven een tafel gereserveerd bij Spago. Elf jaar geleden hebben we hier ook gegeten en zagen we Roger Moore. Dit restaurant is een van de beste gelegenheden om bekende artiesten te zien en met reden. De chef, Wolfgang Puck, inmiddels zelf een bekende "artiest" in dit land, creeert de meest exquisiete gerechten en dit is zijn originele restaurant (al is de locatie anders dan elf jaar geleden).
Keurig gekleed, de meisjes in jurken, de mannen in pak, rijden we naar het restaurant en geven onze auto aan de valet. Achter ons parkeert een sportieve Bentley, waar een jong Aziatisch stel uitkomt. Het meisje heeft een superkort rokje aan en aan haar hand fonkelt een gigantische diamant. Ze komen dichtbij ons te zitten, dus Katja en ik vergapen ons aan die ring (op een discrete manier, natuurlijk).
We krijgen een prachtige tafel met uitzicht op de drukke keuken en middenin de eetkamer. Het is een drukte van jewelste en sommige mensen worden zo enthousiast begroet, dat het duidelijk is, dat ze hier vaker komen. Ons komen ze echter niet bekend voor.
De bediening is super attent en ons voorgerecht wordt al gauw bezorgd. Rick en ik hebben beiden de gerookte vis met caviaar op blini’s gekozen. Die is zo bijzonder klaargemaakt en zo lekker, dat ik zelfs het laatste caviaar eitje van Ricks bord steel! Heel onbehoorlijk en provinciaals, natuurlijk!
Mijn hoofdgerecht
Ook mijn hoofdgerecht is zo special: eendenborst met kersensaus en een flan van erwtjes en prachtig gepresenteerd. Rick en Kai kiezen Wolfgangs favoriet als kind: de Wiener Schnitzel (en die is me toch enorm!). Terwijl we zitten te eten maakt Wolfgang Puck zelf de ronde door de eetzaal en kletst wat met iedereen. Zo hebben we toch nog een bekende figuur gezien en Rick gaat met hem op de foto. Met zijn allen delen we een chocolade soufflé als dessert. Meer dan voldaan keren we terug naar het hotel, wat een belevenis weer!
De Wiener Schnitzel
Met Wolfgang Puck
Tuesday, April 3, 2007
San Juan Capistrano
Wat vliegt de tijd toch telkens, we zijn alweer halverwege onze dagen hier! Gisteren hebben we een leuk cafeetje aan de Third Street Promenade gezien, Cafe Crepe. Daar gaan we ontbijten, ze hebben heerlijke ontbijt crepes, al houd ik het bij een omelet met spinazie en kaas.
Als eerste op het programma van vandaag staan de La Brea Tar Pits. Midden in de stad liggen deze teerputten, die vol met allerlei fossielen uit de ijstijd zitten.
We parkeren de auto en lopen het park in. Daar zien we de modellen van gigantische mammoeten, waarvan er eentje vastzit in het meer van teer. In het meer zien we ook bellen omhoog komen, waarover we lezen, dat die uit aardgas bestaan. Er staat een gigantisch hek om het "meertje", waarschijnlijk om ongelukken te voorkomen, maar het bemoeilijkt foto's maken wel. Het ruikt ook helemaal naar asfalt.
Na even buiten rondgekeken te hebben lopen we het museum in. We blijken geluk te hebben, want het entree is op iedere eerste dinsdag van de maand gratis!
Vol interesse kijken we naar de gevonden botten, onder anderen 404 schedels van dire wolven, slechts een klein gedeelte van het totaal aantal gevonden schedels. Er valt van alles te lezen en de kinderen zijn zeer geinteresseerd.
Tot slot kijken we naar een film over de geschiedenis van de Tar Pits en hoe er nu nog iedere zomer uiterst voorzichtig wordt uitgegraven in "Pit 91". We zouden graag Pit 91 bekijken, maar daar staat zo'n lange rij voor, dat we het maar overslaan. Jammer, wat we wilden graag zien, waar die meer dan 3,5 miljoen fossielen gevonden werden!
Grappig is wel, dat buiten op het gras ook overal kleine stukjes teer zijn. Heerlijk voor kinderen om met een potlood in te pierken, wat een heel stel dus ook doen.
Na een uur hebben we het gezien en gaan verder. We willen vandaag een stukje naar het zuiden rijden. Onderweg vallen ons de vele ja-knikkers op, er wordt hier heel wat olie geboord! Ook voor de kust staan grote platforms. Het is Rick en mij eigenlijk nooit eerder opgevallen, dat er hier zoveel olie is.
In Seal Beach gaan we op zoek naar een restaurantje voor de lunch. Er is een gezellig straatje bij het strand met vooral Ierse restaurants. Wij kiezen Hennesey's Grill, waar we op een terrasje kunnen zitten. Het is een heel gezellige lunch met een lekkere salade voor mij.
Na de lunch lopen we even het strand op en dan maakt Katja kennis met de nadelen van teer: ze krijgt het aan haar voet en daarna aan haar handen. Mijn oma en opa woonden vroeger in Den Haag, dicht bij het strand, en mijn oma was altijd voorbereid op teer op ons. Maar nu op vakantie hebben we natuurlijk niets om het van ons af te halen. Eerlijk gezegd heb ik er aan de oostkust ook nog nooit problemen mee gehad.
Katja neemt het ook nog eens niet makkelijk op. We zijn allemaal opgelucht, als "Dulux Paints" in beeld komt. Rick koopt terpentine en Katja is weer schoon, tot ons aller vreugde.
Wij rijden verder met als doel de missie van San Juan Capistrano. Ik heb iets met missies en Rick is ook geinteresseerd in deze missie, want de legende van de zwaluwen is alom bekend. Die komen ieder jaar bij de missie terug voor de zomer.
Wanneer ik voor het eerst over de zwaluwen gehoord heb, weet ik niet meer, maar sindsdien heb ik altijd die missie willen zien. San Juan Capistrano is een leuk oud Spaans aandoend stadje. Bij de missie vinden we meteen een parkeerplaats, druk is het niet.
Na een toegangskaartje gekocht te hebben, betreden we de missie grond. Er is voor mij iets magisch aan deze historische plekken. Ik zie er de Indianen en monniken lopen. Zoveel levens zijn hier doorgebracht.
Deze missie is ouder, dan die van Santa Barbara en de kerk is ook verwoest door een aardbeving, maar nooit weer opgebouwd. Op de binnenplaats bloeien prachtige klaprozen, gele, oranje en rode. De zwaluwen zijn er wel, maar zitten hoog in de bomen. Zo af en toe zien we er eentje vliegen.
Na een uurtje zijn we uitgekeken en via Route 1, de Pacific Coast Highway, rijden we langzaam terug. We komen langs de haven van Los Angeles en uiteindelijk weer vlak langs het strand te rijden.
Bij Huntington Beach zien we zoveel surfers en de golven zien er van de weg al zo hoog uit, dat we het van dichterbij willen gaan bekijken. Sommigen zijn echt fantastisch, hoe ze die enorme golven bevaren. Gefascineerd blijven we een half uurtje kijken.
Rond zonsondergang komen we in Hermosa Beach aan. Dit ziet er allemaal heel gezellig uit met leuke restaurantjes. Een ervan, Mediterraneo, heeft meteen Ricks aandacht.
We parkeren de auto (we hebben enorm geluk, er rijdt net iemand weg, want alle parkeerplaatsen zijn verder vol) en krijgen meteen een tafeltje in het gezellige tapas restaurant. Het blijkt, dat dinsdag een speciale dag is overal, want hier krijg je twee tapas voor de prijs van een vandaag! In zo'n dure omgeving is dat natuurlijk mooi meegenomen.
Het eten is lekker en komt niet allemaal tegelijk, zoals soms met tapas het geval is. De bediening is ook erg goed. Dit was een goede vondst!
Voldaan na een lange dag van verkennen strijken we voor een laatste nacht bij de Doubletree neer. Ook dit was weer een heel comfortabel hotel en fantastisch dicht bij het strand gelegen.
Als eerste op het programma van vandaag staan de La Brea Tar Pits. Midden in de stad liggen deze teerputten, die vol met allerlei fossielen uit de ijstijd zitten.
We parkeren de auto en lopen het park in. Daar zien we de modellen van gigantische mammoeten, waarvan er eentje vastzit in het meer van teer. In het meer zien we ook bellen omhoog komen, waarover we lezen, dat die uit aardgas bestaan. Er staat een gigantisch hek om het "meertje", waarschijnlijk om ongelukken te voorkomen, maar het bemoeilijkt foto's maken wel. Het ruikt ook helemaal naar asfalt.
Na even buiten rondgekeken te hebben lopen we het museum in. We blijken geluk te hebben, want het entree is op iedere eerste dinsdag van de maand gratis!
Vol interesse kijken we naar de gevonden botten, onder anderen 404 schedels van dire wolven, slechts een klein gedeelte van het totaal aantal gevonden schedels. Er valt van alles te lezen en de kinderen zijn zeer geinteresseerd.
Tot slot kijken we naar een film over de geschiedenis van de Tar Pits en hoe er nu nog iedere zomer uiterst voorzichtig wordt uitgegraven in "Pit 91". We zouden graag Pit 91 bekijken, maar daar staat zo'n lange rij voor, dat we het maar overslaan. Jammer, wat we wilden graag zien, waar die meer dan 3,5 miljoen fossielen gevonden werden!
Grappig is wel, dat buiten op het gras ook overal kleine stukjes teer zijn. Heerlijk voor kinderen om met een potlood in te pierken, wat een heel stel dus ook doen.
Na een uur hebben we het gezien en gaan verder. We willen vandaag een stukje naar het zuiden rijden. Onderweg vallen ons de vele ja-knikkers op, er wordt hier heel wat olie geboord! Ook voor de kust staan grote platforms. Het is Rick en mij eigenlijk nooit eerder opgevallen, dat er hier zoveel olie is.
In Seal Beach gaan we op zoek naar een restaurantje voor de lunch. Er is een gezellig straatje bij het strand met vooral Ierse restaurants. Wij kiezen Hennesey's Grill, waar we op een terrasje kunnen zitten. Het is een heel gezellige lunch met een lekkere salade voor mij.
Na de lunch lopen we even het strand op en dan maakt Katja kennis met de nadelen van teer: ze krijgt het aan haar voet en daarna aan haar handen. Mijn oma en opa woonden vroeger in Den Haag, dicht bij het strand, en mijn oma was altijd voorbereid op teer op ons. Maar nu op vakantie hebben we natuurlijk niets om het van ons af te halen. Eerlijk gezegd heb ik er aan de oostkust ook nog nooit problemen mee gehad.
Katja neemt het ook nog eens niet makkelijk op. We zijn allemaal opgelucht, als "Dulux Paints" in beeld komt. Rick koopt terpentine en Katja is weer schoon, tot ons aller vreugde.
Wij rijden verder met als doel de missie van San Juan Capistrano. Ik heb iets met missies en Rick is ook geinteresseerd in deze missie, want de legende van de zwaluwen is alom bekend. Die komen ieder jaar bij de missie terug voor de zomer.
Wanneer ik voor het eerst over de zwaluwen gehoord heb, weet ik niet meer, maar sindsdien heb ik altijd die missie willen zien. San Juan Capistrano is een leuk oud Spaans aandoend stadje. Bij de missie vinden we meteen een parkeerplaats, druk is het niet.
Na een toegangskaartje gekocht te hebben, betreden we de missie grond. Er is voor mij iets magisch aan deze historische plekken. Ik zie er de Indianen en monniken lopen. Zoveel levens zijn hier doorgebracht.
Deze missie is ouder, dan die van Santa Barbara en de kerk is ook verwoest door een aardbeving, maar nooit weer opgebouwd. Op de binnenplaats bloeien prachtige klaprozen, gele, oranje en rode. De zwaluwen zijn er wel, maar zitten hoog in de bomen. Zo af en toe zien we er eentje vliegen.
Na een uurtje zijn we uitgekeken en via Route 1, de Pacific Coast Highway, rijden we langzaam terug. We komen langs de haven van Los Angeles en uiteindelijk weer vlak langs het strand te rijden.
Bij Huntington Beach zien we zoveel surfers en de golven zien er van de weg al zo hoog uit, dat we het van dichterbij willen gaan bekijken. Sommigen zijn echt fantastisch, hoe ze die enorme golven bevaren. Gefascineerd blijven we een half uurtje kijken.
Rond zonsondergang komen we in Hermosa Beach aan. Dit ziet er allemaal heel gezellig uit met leuke restaurantjes. Een ervan, Mediterraneo, heeft meteen Ricks aandacht.
We parkeren de auto (we hebben enorm geluk, er rijdt net iemand weg, want alle parkeerplaatsen zijn verder vol) en krijgen meteen een tafeltje in het gezellige tapas restaurant. Het blijkt, dat dinsdag een speciale dag is overal, want hier krijg je twee tapas voor de prijs van een vandaag! In zo'n dure omgeving is dat natuurlijk mooi meegenomen.
Het eten is lekker en komt niet allemaal tegelijk, zoals soms met tapas het geval is. De bediening is ook erg goed. Dit was een goede vondst!
Voldaan na een lange dag van verkennen strijken we voor een laatste nacht bij de Doubletree neer. Ook dit was weer een heel comfortabel hotel en fantastisch dicht bij het strand gelegen.
Subscribe to:
Posts (Atom)
