Friday, March 30, 2007

Gearriveerd, maar met flinke vertraging!

Al hebben we officieel briefjes ingestuurd, dat de kinderen vandaag niet naar school gaan (dit was oorspronkelijk een vrije dag, maar die werd door de vele sneeuwdagen weggenomen), gaat Katja toch nog even een proefwerk maken en een essay inleveren. Het is het einde van het schoolkwartaal, dus de leerkrachten moeten alle projecten binnen hebben.

Intussen pakken wij verder in en Rick gaat Cosmo wegbrengen naar de kennel. Ik ben al zo aan hem gehecht, dat ik even moet slikken bij het afscheid nemen. Een heel week zonder “hondebaby”, zoals zijn koosnaampje is geworden!

Alles gaat voorspoedig en op de geplande tijd van half elf rijden we weg richting Washington Dulles. We hebben online al ingecheckt, dus hoeven alleen onze boarding passes te halen en de bagage in te checken.

Terwijl Rick dat met de kinderen doet, ga ik de auto op de satelliet parkeerplaats zetten. Dat scheelt toch weer $6 per dag in vergelijking met de dichterbije parkeergelegenheden. Het is vol op de parkeerplaats en het duurt even, voor ik een plaats heb gevonden.

Alle rijen zijn gelijnd met uitbundig bloeiende bloesembomen. Zo wordt een parkeerplaats nog bijna mooi!

Met de shuttle rijd ik terug naar de terminal, waar de bagage net gelabeled wordt en ik hoef enkel mijn identiteitsbewijs te laten zien. Dat gaat vlot! Alleen vertelt Rick, dat we vertraging hebben, in plaats van kwart voor een staat de vertrektijd op vijf voor half twee. Nou ja, ook niet zo erg, dat geeft ons tijd om even te lunchen.

De “people mover”, een soort busje op hoge poten, worden we naar Terminal C vervoerd. Daar kiezen we California Tortilla om lunch van te halen. Toepasselijk, gezien ons einddoel van vandaag! Katja en ik bestellen de Caribbean Bowl. Het smaakt best lekker, kip met een mango sausje en salade.

Terwijl we het op zitten te peuzelen wordt er omgeroepen, dat de vertraging serieuzer is, dan we dachten. Het blijkt, dat het vliegtuig na opstijgen uit Chicago een mechanisch probleem had en terug moest keren naar Chicago O’Hare.
Daar staat het nu nog en ieder half uur zal er een update worden gegeven, wanneer het mankement verholpen is en het vliegtuig hierheen zal kunnen vertrekken. Oei, dat klinkt niet veelbelovend!

Uiteindelijk worden we meer dan drie uur vertraagd en vertrekken we pas om tien over vier! De tijd brengen we door met wireless internetten, lang leve de moderne gemakken! Ik chat via MSN met een groepje vrouwen in Nederland, iets, waar ik zelden tijd voor heb. Ieder nadeel heb ze voordeel.

De vlucht verloopt gelukkig zonder kleerscheuren. Alleen zit ik als een sandwich tegen het raam gedrukt naast twee flinke mannen, die ook nog eens luid zuchten, als ik even mijn benen wil strekken. Rick en Katja zitten voor mij en Kai en Saskia achter mij. Dat gaat allemaal goed (vooral van Kai en Saskia sta ik versteld, dat was nog niet zo lang geleden geen goede combinative!).

Er worden twee films vertoond, Casino Royale en Night at the Museum, beiden films, die ik leuk vind om te zien. Maar vanwege mijn sandwich status kan ik een hele hoek van het scherm niet zien, dus ik geef het maar op. Gelukkig heb ik twee leuke boeken mee, waarvan ik er een uitlees.

Als eten kunnen we snackdoosjes kopen en Katja en ik delen een “Rightbite”. Best lekker, er zitten o.a. crackers en pita chips, een blikje tonijn met citroen en een potje hummus in.

Daarna vermaak ik me met naar buiten kijken. De besneeuwde toppen van de Rockies zijn goed te zien en daarna vliegen we over een soort rood Mars landschap. Wat ziet het Amerikaanse Zuidwesten er toch ongewoon uit!

Kai en ik bespreken, wat we zoal zien: hele rode vlaktes, vreemde rotsformaties, witte velden, diep uitgesneden rivieren en zo af en toe een stadje of meertje (met dam). We zien een snelweg en een trein rijden. Het uitzicht is zo uniek, het verveelt geen moment!

Eindelijk kondigt de piloot de landing aan, het is kwart over zes Los Angeles tijd, een volle drie uur later, dan we hadden moeten aankomen!

Gelukkig komen de koffers snel en zitten we ook in een wip in de shuttlebus van Hertz. Rick gaat de auto halen, ik he been Ford Explorer of gelijkwaardig besproken, waar veel bagage in kan en zonder bagage een derde bank is voor de kinderen.

Maar Rick komt terug met een Toyota Highlander, die een stuk kleiner blijkt, dan de Explorer en geen derde bank heeft. Met Rick loop ik terug naar de balie, waar de medewerkster ons wil wijsmaken, dat het toch echt dezelfde categorie is.

Daar trap ik dus niet in en zeg, dat we dan maar een minivan willen, want we moeten genoeg ruimte voor de bagage en ons vijven hebben. Opeens blijkt er dan magisch een Mercury Mountaineer beschikbaar te zijn, het Mercury equivalent (maar dan luxueuzer) van de Explorer. Tevreden rijden we weg.

Rick wil per se niet bij het vliegveld eten en dan rijden we een nogal lelijk deel van de stad in, waar de restaurants, die er zijn, geen gelegenheden zijn, waar ik me veilig zou voelen. Het humeur in de auto gaat snel in zuidelijke richting, vooral als Rick ook nog een willekeurige afslag neemt in downtown Los Angeles naar “Broadway”, waar het er ook niet bepaald gezellig uitziet.

Gelukkig helpt de Mio, die aanduidt, dat er een California Pizza Kitchen vlakbij is. Die blijkt binnenin de Wells Fargo Tower te zijn, maar we hebben tenminste een redelijk restaurant gevonden. De service is snel en de pizza’s smaken heerlijk. Ik bestel de wilde paddestoelen versie.

Doodmoe rijden we verder, Rick heeft moeite zijn ogen open te houden en wat we altijd horen over het verkeer in dit gebied is maar al te waar! Zelfs om half elf ‘s avonds en ver uit de stad komen we nog in een file terecht! We denken, dat al die mensen op weg zijn naar Las Vegas, want daar leidt de I-15 recht naartoe.

Na allerlei gezang en geklets om maar alert te blijven bereiken we eindelijk rond middernacht (voor ons 3 uur ‘s nachts) de Holiday Inn Express in Barstow. Rick gaat naar binnen om de sleutel te halen en komt met twee sleutels naar buiten. Hij vertelt, dat we twee suites hebben, beiden met twee queen size bedden en een sofabed.

Met mijn slaperige hoofd dringt het langzaam tot me door… He? Twee suites? Dat hebben we helemaal niet nodig! Rick is al zo moe, die wil het gewoon zo laten, maar daar heb ik geen $149 voor over! Ik vertel de dame bij de receptie, dat we aan een suite genoeg hebben en ze neemt een van de sleutels terug.

Net als wij richting onze kamer lopen komt er een andere slaperige reiziger binnen met de vraag, of er nog kamers vrij zijn. De receptioniste antwoordt: “Nu wel, want zij hadden maar een kamer nodig.” Ben ik even blij, dat ik van tevoren heb gereserveerd! Het hotel zit verder vol.

Uitgeput maken we ons klaar om te gaan slapen en dat lukt vrijwel meteen! Morgen gaan we richting Death Valley.

5 comments:

Ineke said...

Balen zeg met die vertraging, gelukkig dat jullie toch nog op een "redelijke" tijd aankwamen. Veel plezier de komende dagen!

Anonymous said...

Veel plezier in California!
Was de lucht nog zo smerig boven de stad, toen je aan kwam vliegen? Wij hebben 2 jaar in Pasadena gewoond en het viel ons altijd op dat je bij LA een geel bruine wolk in dook bij het landen.

saskia said...

Doe de groeten aan mijn ouders. Die lopen daar precies de zelfde dag rond als jullie.

blips said...

Dat was het eerste wat ons ook opviel in Los Angeles, het verkeer. Wanneer je er ook rond rijd, om 7 of 11 uur s'avonds, het verkeer is gewoon file rijden altijd. Heb je ook de smog gezien boven de stad en die vieze verkeersborden onderweg.?
Desondanks kun je er een hele hoop plezier hebben, vooral nu ook de brand rond de Hollywood sign (of is het letters?), geblust is.

Saskia said...

Leuk zeg, ik volg jullie deze week, want volgende week gaan wij ook naar Death Valley. Veel plezier.