Wednesday, April 4, 2007

Hollywood en Beverly Hills

Na toch wel een minimum aan lichamelijke beweging de afgelopen paar dagen, althans voor mijn doen, begin ik me rusteloos te voelen. Ik moet gewoon gaan (hard)lopen, vooral omdat dit onze laatste ochtend in Santa Monica bij het strand is.

De dag daagt alweer bewolkt. Of dit normaal is voor dit gebied, weet ik niet, maar tot nu toe is dit iedere ochtend het geval geweest. Het doet alles er een beetje somber uitzien, maar is ook erg lekker om in te lopen.

Bij elkaar loop ik iets meer dan vijf kilometer langs het bijna verlaten strand. Elf jaar geleden zagen we hier een hele familie walvissen vlak langs de kust zwemmen, maar vandaag zie ik enkel een heel stel meeuwen. Het voelt wel heerlijk zo op het rulle zand, ik heb het gevoel de beenspieren weer eens goed te hebben gebruikt!

Nadat iedereen schoon is en alles ingepakt checken uit het hotel en rijden door een drive thru van McDonald’s voor het ontbijt. We zijn wat dit betreft al heel efficient met zijn vijven, want dit alles gebeurt binnen 3 kwartier! En die Egg McMuffin smaakt toch altijd best lekker en is niet zwaar.

Als eerste op het programma staat een bezoek aan Hollywood. We vinden waarempel zo een parkeerplaats langs de weg, slechts een blok van het Grauman Chinese Theater vandaan.

Al lopend kijkend we vooral naar beneden, want in de stoep lezen we de sterren van de sterren op de “Walk of Fame”. Vooral de kinderen vinden het een leuk spelletje om de voor hen bekende artiesten te vinden.


De "ster" van David Spade

Bij het theater nemen we foto’s van de ongewone architectuur en, zoals iedere toerist betaamt, kijken we of we dezelfde maat handen of voeten hebben als Judy Garland (die had kleine handjes, die van Saskia passen erin, de rest van ons heeft grotere handen) of Harrison Ford.








De oudste handen en voeten tegel, die ik kon vinden, precies 80 jaar oud!

Als we uitgekeken zijn lopen we langs het Kodak Theater, waar ieder jaar de Oscars worden uitgereikt, en steken dan de straat over naar de Disney Soda Fountain and Studio Store. Hier vragen we een tafeltje en besluiten als lunch een van hun superlekkere, enorme sundaes te bestellen.


Saskia poseert met een van de vele verkleedde "bekende" figuren, die een extra centje proberen te verdienen ("I do accept tips!"). Deze Zorro vond ik wel leuk genoeg om een dollar aan te geven, hi hi.

Terwijl we op ons ijs wachten, gaat Rick alvast tickets kopen voor Disneyland op vrijdag. We zitten hier vlak naast het El Capitan theater, het officiele Disney theater, en daar speelt de nieuwe 3D film “Meet the Robinsons”.


Ricks ijsje



De serveerster waarschuwde al, dat de Banana Split erg groot was! Kai en Saskia hebben de rest van de middag geen trek meer!

Rick, gek als hij is op Disney en films, stelt voor om tickets voor morgenavond te kopen om die film te gaan kijken. De kinderen zijn meteen dolenthousiast, maar ik heb mijn twijfels. Morgen staan ook de Warner Brothers Studio en Universal Studios al op het programma, wordt dat niet te veel? Maar de anderen wuiven mijn twijfels weg, dus zullen we morgenavond ook nog naar deze speciale bioscoop gaan!


Met volle buiken van het overheerlijke ijs (ik had pepermunt ijs met caramel saus, mmmm!!!) nemen we de kaart met adressen van bekende personen, die we eergisteren op de Santa Monica pier hebben gekocht. Als eerste rijden we allerlei kronkelige straatjes door om de enorme "HOLLYWOOD" letters in de heuvel goed te kunnen zien. Daarna kiezen we met zijn allen wiens huizen (of althans de hekken en heggen om die huizen) we willen gaan zien.


Aan mij valt de taak om te navigeren, want iedere keer zo’n adres in de Mio typen, die ons dan ook nog eens de helft van de tijd vertelt, dat dat adres niet bestaat, schiet niet op. Ik voel me wel wat vreemd met die enorme kaart op mijn schoot, want het is zo pijnlijk duidelijk, wat we aan het doen zijn!

Als eerste gaan we wat adressen in West-Hollywood opzoeken: het huis van Paris Hilton en het huis van Johnny Depp (die daar volgens de kaart vrijwel nooit is, maar in Frankrijk vertoeft, maar goed). Na veel gezoek vinden we het huis van Paris aan een nauw straatje in de heuvels van Hollywood. We zien een donker hek en een stel (zes!) vuilnisbakken. Spannend, Paris Hiltons afval! Maar de kinderen vinden het prachtig.

Johnny Depps huis is nog moeilijker te vinden en Rick zweet peentjes als hij langs de vele golfkarretjes van de tuinmannen van andere rijke Hollywood bewoners moet maneuvreren op een heel nauw straatje met haarspeldbochten. Toch kunnen we zijn huis redelijk goed zien, het heeft wat weg van een kasteeltje met torentjes.
Als laatste in Hollywood komt Ellen de Generis aan de beurt. Ook van haar zien we het hek en de vuilnisbakken, waar Rick melig een foto van maakt.

Inmiddels hebben we wel weer zin in iets te drinken en we kiezen het Saddle Ranch Chop House langs Sunset Boulevard. Dit is een grappig uitziend restaurant, met frivole “dames” op de balkonnen, alsof het een soort Western bordeel is. We zien op het menu, dat er ook een op Universal City Walk is en besluiten daar morgenavond te gaan eten.


Een van de "dames" op het balkon

De serveerder vraagt, of we Paris Hiltons huis al hebben gezien. Hij vertelt, dat ze een regelmatige gast is in dit restaurant (ik heb helemaal niets met haar, maar ja, ze is beroemd, he). Ze wil dan, dat iedereen komt “partyen”, zegt hij. Hij ziet onze gezichten en verdedigt Paris met “She’s really a fun person, you know!”. Zal best, ik blijf het een bimbo vinden, maar ja, ik ken haar natuurlijk niet persoonlijk, alleen haar media personage.

In Beverly Hills gaan we nog “langs” onder anderen Madonna, Phil Collins, (van beiden alleen heg te zien) Simon Cowell (wiens huis we goed kunnen zien en dat verbouwd wordt) en Jennifer Lopez. Na een uurtje begin ik me te vervelen. Al die grote huizen zijn natuurlijk mooi, maar geef mij maar mooie natuur!

Saskia moet ook enorm naar de wc en we hebben zo’n gevoel, dat we niet zomaar bij iemand zullen kunnen aanbellen om te vragen van hun faciliteiten gebruik te mogen maken. We rijden naar het shopping district van Beverly Hills en laten de auto een blok van Rodeo Drive bij een valet achter.


Gelukkig vinden we vrijwel meteen een diner met toiletten, want de nood is inmiddels hoog. Rick koopt er voor de goede orde wat te drinken en dan lopen we Rodeo Drive op. De ene luxueuze zaak van bekende designers na de ander zien we.


De Spanish Steps van Rodeo Drive

De meisjes (waar ik ook bij hoor in dit geval) willen er graag naar binnen, maar Rick voelt zich een pauper naast alle Bentleys, Rolls Royces, Lamborghini’s en Maserati’s, die hij langs ziet rijden. Hij is kennelijk bang, dat we als Julia Roberts in Pretty Woman behandeld zullen worden.

Ach, misschien maar beter ook, we zouden anders eens verleid worden tot een gigantisch dure aanschaf, enkel om te laten zien, dat we er wel bijhoren. Intussen speuren we de gezichten van voorbijgangers af voor bekende trekken. Maar helaas, woensdag is kennelijk geen shopping dag voor de rich and famous.

Nu er geen winkels zijn, die hen interesseren, vervelen de kinderen zich al gauw en de tijd begint ook al te dringen. We willen ons nog opfrissen en verkleden, voor we naar het restaurant van vanavond gaan.

We vinden de Courtyard by Marriott Century City met gemak en krijgen een grote suite met een king size bed en een slaapsofa. Ook mag er een extra bed bij, wat fijn is, want Katja voelt zich niet lekker en die kan zo een goede nachtrust krijgen. Saskia maakt, zoals de afgelopen drie nachten, een bed uit de kussens van de sofa en zo heeft ieder kind een eigen bed.

Vanavond hebben we om kwart voor zeven een tafel gereserveerd bij Spago. Elf jaar geleden hebben we hier ook gegeten en zagen we Roger Moore. Dit restaurant is een van de beste gelegenheden om bekende artiesten te zien en met reden. De chef, Wolfgang Puck, inmiddels zelf een bekende "artiest" in dit land, creeert de meest exquisiete gerechten en dit is zijn originele restaurant (al is de locatie anders dan elf jaar geleden).

Keurig gekleed, de meisjes in jurken, de mannen in pak, rijden we naar het restaurant en geven onze auto aan de valet. Achter ons parkeert een sportieve Bentley, waar een jong Aziatisch stel uitkomt. Het meisje heeft een superkort rokje aan en aan haar hand fonkelt een gigantische diamant. Ze komen dichtbij ons te zitten, dus Katja en ik vergapen ons aan die ring (op een discrete manier, natuurlijk).

We krijgen een prachtige tafel met uitzicht op de drukke keuken en middenin de eetkamer. Het is een drukte van jewelste en sommige mensen worden zo enthousiast begroet, dat het duidelijk is, dat ze hier vaker komen. Ons komen ze echter niet bekend voor.

De bediening is super attent en ons voorgerecht wordt al gauw bezorgd. Rick en ik hebben beiden de gerookte vis met caviaar op blini’s gekozen. Die is zo bijzonder klaargemaakt en zo lekker, dat ik zelfs het laatste caviaar eitje van Ricks bord steel! Heel onbehoorlijk en provinciaals, natuurlijk!


Mijn hoofdgerecht

Ook mijn hoofdgerecht is zo special: eendenborst met kersensaus en een flan van erwtjes en prachtig gepresenteerd. Rick en Kai kiezen Wolfgangs favoriet als kind: de Wiener Schnitzel (en die is me toch enorm!). Terwijl we zitten te eten maakt Wolfgang Puck zelf de ronde door de eetzaal en kletst wat met iedereen. Zo hebben we toch nog een bekende figuur gezien en Rick gaat met hem op de foto. Met zijn allen delen we een chocolade soufflé als dessert. Meer dan voldaan keren we terug naar het hotel, wat een belevenis weer!



De Wiener Schnitzel



Met Wolfgang Puck

1 comment:

@ndrea said...

Leuk om te zien wat jullie allemaal gedaan hebben! Jullie zullen wel kapot geweest zijn na al die dagen. Ik herken de Saddle Ranch Chop House, zit er niet een Starbucks direct naast (met mijn ouders gestopt voor koffie)? Zijn jullie niet meer aan het Getty museum toegekomen?